همانطور که میدانید ما افغانها پناهجوی سیاسی از تاریخ 22نوامبر 2010 در مقابل دانشگاه پروپیلیا دست به تحصن زده ایم ،که درخواست خود را قبلا به شما فرستادیم وهیچ عکس العـملی از شما دریافت نکردیم. تااینکه درتاریخ 20دسامبر 2010 مجبور شدیم تا با حضور خود در مقابل وزارت کشور ، شما را مطلع بسازیم که این حضور همراه با آرامی وصــــلح بود که فقط یک جواب قانع کننده میخواستیم ، متأســـفانه با برخورد غیر قابل انتظار از طرف مسولین(پولیس امنیتی،وضد شورش ) وزارت کشور برخورد کردیم .که شما درجریان هستید چه اتفاقهایی برای ماافتاد.
از آن روز تا این لحظه هیچ یک از ارگانهای دولتی به خصوص وزارت محترم کشور توجه خاصی به ما نکرده و هیچ گونه جوابی برای درخواست ما که فقط پناهندگی سیاسی است ، نداده.
همانطور که مطلع هستید یونان یکی ازکشورهای امضا کننده ی قانون ژنـــف است که در این قانون واضح گفته شده ، هر کس از یک کشور جنگ زده هست مستحق پناهندگی سیاسی است ، کشورما افغانــــستان همه جهان میدانند که بیش از 35 سال است که میدان جنگهای گونا گون است. پس چرا این قانون بر روی ما تطبیق نمیگردد؟
دلیل دیگر اینکه ما یان سالهاست در کشور یونان به سر میبریم به زبان وفرهــنگ این کشور آشنا شده ایم و با مردم یونان انس گرفته ایم .
مدتها ست که بی اعتنایی دولت مردان یونان را دیدیم واز بی سرنوشتــــی خســـــــته شدیــم ، تصمیم به تحصن درمیدان پروپیلییا گرفتیم که 6 نفر دست به اعتصاب غــذا ودوختن دهان زده اند که فعلأ صحت خوبی ندارند .و هر کدام چندین بار به بیمادستان انتقال داده شده است،که امروز 18 جنوری2011 که 21 روز از اعتصاب غذای این افراد میگذرد.
تا کی باید برای روشن کردن آینده خود قربـــــانی بدهیم ؟ مثل(کودکی که توسط بمب کشته شد،کودکی که به او تــــجاوز شد، دها انسان که در دریاهای یونان غرق شدند و افرادی که در هوای سرد زمستان با دهان دوخته همراه فامـــــــیل در میدان پروپیلییا در خیمه نشسته اند) .
خواهشمندیم از همه ای مسئولان محترم یونان، به خصوص وزیرصاحب آقای پاپـــوچی که ما را درک کرده وبیش از این از ما قربانی نخواهید .هرچند که از مردم افغانستان در تاریخ ثبت شده است ، از قربانـــــــی دادن هــــــــیچ بیمی ندارند.
هدف و شعار ما صلح، اتحاد ، محبت وزندگی برادروار درکنار مردم خون گرم یونان و جهان است.
بااحترام
کمیته پناهجویان سیاسی افغان در پروپیلییا
Peace, Unity and Love
No comments:
Post a Comment